Over de dood............
Bij het zoeken van een titel voor deze blog voelde ik al hoe beladen het woord dood is.
Voor mij voelt het alsof de dood niet bestaat.
Ja natuurlijk, het fysieke bestaat niet meer. De aanraking, het fysieke zien, horen, ruiken en voelen van de overledene kan niet meer. En ja, als er een geliefde sterft brengt dat heel erg veel verdriet en pijn met zich mee. Is er een rouwproces waar je vroeg of laat niet aan ontkomt. Een gemis wat ontstaat en blijft.
Maar wat nou als de spririt, de geest, dichtbij ons blijft, net zolang totdat we weer verder kunnen met ons leven? Wat nou als onze overleden dierbaren er ZIJN voor ons zodra we aan ze denken.
Ik heb gemerkt dat dit voor mij de normaalste zaak van de wereld is. Géén twijfel over mogelijk. Voor anderen kan dit anders zijn. Soms voel ik dat ze contact met me zoeken, vrijwel altijd gaat dit bij mij gepaard met kippenvel. Vaak gebeurt het zonder erbij na te denken. Dan krijg ik een bepaald gevoel en realiseer me dan dat het niets met mijzelf te maken had. Dat het een overledene was die mij iets liet voelen.
Het kan zijn dat ik aan mijn opa of oma denk, vanuit het niets, dan weet ik dat ze er voor me zijn. Het contact maken met mijn opa's was lastiger heb ik gemerkt. Vandaag voel ik ze, nu ik dit schrijf echter heel erg dichtbij. En ik weet dat dit te maken heeft dat ook de mannelijke energie in de wereld geheeld gaat worden. Het zijn niet alleen de vrouwen geweest die geleden hadden van de vooral mannelijke opgebouwde wereld. Zeer zeker ook de mannen, die mochten/konden namelijk hun vrouwelijke kant niet ontwikkelen. Ik ben daarom ook een voorstander om beide energiën liefdevol te omarmen. Ik zal er later nog een keer in een andere blog op terugkomen. Mijn oma's heb ik gemerkt kwamen bij me langs als er familie issue's waren. Dan voelde ik hun liefde en steun. Wat ik bij hun heel sterk gemerkt had was dat ik meer vanuit mijn hart nu verbinding met ze kan maken. Toen ze leefden was dat moeilijker, nu géén enkel probleem. En heel eerlijk dat vind ik heel erg fijn. Ook een bijzondere ervaring toen ik dat ontdekte. Er stroomt nu meer een onvoorwaardelijke liefde naar mij toe. Ze hadden beide in hun leven gedaan wat in hun mogelijkheden lag.
Misschien willen we meer gaan leren omgaan met die "andere" wereld. Onszelf er voor openstellen. Of is onze wereld die "andere" wereld? Ik heb wel eens gedacht als er een baby'tje geboren wordt zijn wij heel erg blij en in de andere wereld missen ze die "ziel" dan even. En als er iemand hier sterft zijn ze in de "andere" wereld misschien wel aan het feesten dat de ziel weer terug is met de nodige opgedane ervaring. Tja en wat zegt dit dan als tijd eigenlijk niet bestaat? Maar goed, dat is ook een heel ander onderwerp. Alhoewel als alles Nu plaatsvind, dan is alles nu aanwezig, dood en levend!
Het is in ieder geval hoe wij er zelf naar kijken, welke overtuigingen en meningen hebben we erover. Hoe zijn we opgegroeid en opgevoed. Ik heb steeds meer de overtuiging en een soort van "weten" dat ik mijn familie al in meerdere levens dichtbij me heb gehad. Als dat zo is dan vinden we elkaar ook na de dood nog vaker terug. Hoe mooi is dat?
Ik heb ervaringen gehad met mensen en nog steeds, die ik nog nooit eerder in dit leven gezien had, waar ik soms enkel een naam van hoorde en vanaf het eerste moment dat ik ze zag dat ze me al zo vertrouwd waren. Zoiets van hé die ken ik, echter nog nooit eerder in dit leven had gezien.
Ook als ik veertjes tegenkom, muzieknummers hoor, die me herinneren aan overledenen, dan weet ik dat ze dicht bij me zijn. Of als ik denk aan wat een overleden persoon gezegd zou hebben in een bepaalde situatie. Als het opbouwende woorden zijn, woorden die ervoor zorgen dat er geen enkele betrokkene schade van ondervind dan is het voor mijn gevoel zuiver. Voel wat het in je hart met je doet. Het gebeurt allemaal niet voor niets.
Mocht je een overledene nu zo erg missen, praat tegen hem/haar, schrijf, laat het weten. Laat het dan los en op een gegeven moment zal er een boodschap komen, een bepaalde gedachte, een liedje of je ziet iemand lopen die je aan de persoon doet denken. Dan weet je dat ze je nog steeds erg na staan.
Ik geloof erin dat hun leren van wat wij nog leren hier op aarde. Ik geloof in het "spel" van contact maken en weer "laten". Het is volgens mij niet de bedoeling om ze "hier" te houden door continue met ze bezig te blijven. Natuurlijk is het heel normaal dat dit de eerste tijd zo gaat, als iemand pas overleden is. Na verloop van tijd mag het wat losser gaan. Weet dat alles in je eigen tijd en tempo gaat. Zodra je de ander kan laten, kan die zich in de "andere" wereld zich verder gaan ontwikkelen. Forceer jezelf echter niet. Wees eenvoudig weg bereid de ander steeds meer te laten en jezelf steeds meer op je eigen leven hier op aarde te focussen.
Wat ik bij mijn oma's merkte dat ik pas later contact met ze kon maken, blijkbaar toen ik er ook aan toe was. En hun zover waren.
Dat ik deze blog nu geschreven heb, heeft te maken met het feit dat ik me bewust ben hoe "normaal" het voor mij is om over overledenen te praten en contact met ze te maken. Dat het ook heel erg fijn voor me voelt, ook al zijn het soms hele korte momenten. Dat het me van de week opgevallen is dat dit niet voor iedereen zo is. Het kan zelfs nog pijnlijk zijn omdat het rouwproces nog niet geheel afgerond is. Ja en wanneer is dat dan? Dat is voor iedereen verschillend.
Ik wil dan ook graag iedereen de boodschap meegeven:
Weet dat ze er ZIJN als wij ze nodig hebben!
Ja en aan het einde van deze blog kwam ik er dan ook nog achter dat het pasen is!
Hoe mooi is dat!!!!
Ik wens iederen een hele fijne pasen,
Lieve groetjes Nicole
Mijn Innerlijke Kind
Het duurde even voordat ik deze nieuwe blog kon schrijven.
Heel eerlijk ik vond de vorige blog best wel mooi en hikte er tegenaan of ik dat zou kunnen overtreffen of op zijn minst net zo goed zou kunnen.
Uiteindelijk heb ik het losgelaten en zie ik wel wat het nu wordt. Waarom moet onze "mind" toch overal iets van vinden, soms zo vermoeiend!
In deze blog wil ik het over mijn innerlijke kind hebben.
Wat is dat dan? Ik kan alleen maar schrijven wat het voor mij betekent, puur gevoelsmatig.
Voor mij is er een deel in mij dat nog intens verbonden is met het kind zoals ik vroeger was. Met het kind en al haar bewuste en onbewuste herinneringen. En soms komt dat deel naar boven met al haar emoties. Wordt ze geraakt in "oude" kindstukken. Haar angsten, boosheid, verdriet ect. etc. En natuurlijk ook het intense plezier, de vrolijkheid, en het onvoorwaardelijk houden van.
Wat ik de afgelopen maanden merkte is dat ik er steeds bewuster mee bezig was. Met mijn innerlijke kind.
Ook naar aanleiding van 21 days loving yourself van Louise Hay.
Het kwam op mijn pad. Ook doordat ik me bewust werd van enkele remmingen in mijzelf.
Het is heel bijzonder hoe het werkt. Ik had een vraag. Liet het los en kreeg zo een vriendschappelijk aanbod van iemand voor een coachingsessie. Ik dacht: Nee, dat heb ik niet nodig. Er ontstond echter iets heel waardevols.
Ik wist namelijk dat diegene ook graag schilderde. Ik vroeg dus of ik mocht komen schilderen onder begeleiding/toezicht.
Uiteindelijk begonnen we toch met een gesprek. En mijn innerlijke kind vroeg om aandacht. Nog voordat de vraag gesteld was, waar ik me daar in de ruimte bevond als kind, zat ik al in gedachten onder het bureau. Ja, dat deed ik als kind ook wel eens. Daar voelde ik me veilig als iets me te zeer geraakt had. En de verwarming zat daar, dus ook lekker warm. Ik weet wel dat de dingen bij mij vroeger als kind veel harder binnen kwamen dan hoe de ander het bedoelde. Het was tijdens het gesprek toch wel even confronterend. Uiteindelijk ging ik er daadwerkelijk zitten en ging ik later als volwassene naar het kind onder de tafel luisteren.
Heel erg wonderlijk wat er ontstond, wat het met me deed en de boodschap die ik mezelf ook nog meegaf later.
Meer spelen, ja ik wil ook meer spelen in mijn leven meer genieten van de dingen die op mijn pad komen.
En de boodschap van mijn coach om ook meer naar mijn innerlijke kind te gaan luisteren.
Dus wat ging ik doen bij de eerstvolgende volle maan, ja hoor, voor op het grasveldje, schommelen, draaien, spelen. Om het nog meer te benadrukken! Erg leuk en gelukkig was het al donker ;)
Wat ik vroeger als kind ook had was dat ik geen afscheid kon nemen.
Als iets zooooo fijn geweest was, wilde ik niet naar huis. Had ik verdriet dat het voorbij was.
Dit stukje werd laatst weer bij me aangeraakt.
Als ik niet zeker wist of het ooit nog terug zou komen, het superfijn was, dan had ik verdriet.
Uiteindelijk kon ik het benoemen en het verdriet er laten zijn. Dat was wat er was.
Het was heel erg bijzonder. Ik lag er 's nachts zelfs even wakker van, te bedenken wat ik ermee moest.
Ik had namelijk nog niet in de gaten dat het met het verdriet van mijn innerlijke kind te maken had. Dat bewustzijn kwam de volgende dag pas.
En toen ik naar mezelf luisterde en mezelf trooste en vertelde dat ik er altijd voor haar zou zijn. Dat ik haar helemaal begreep en dat alles goed was. Dat we samen nog veel meer mooie momenten zouden gaan beleven. Toen werd het rustig en vredig in mij.
Ja uiteindelijk compassie hebben met wat ik zelf voel.
En het gevoel niet opblazen of wegstoppen.
Het er gewoon laten zijn.
En er helemaal voor mijzelf zijn, zo fijn!
Op een gegeven moment krijg je wel inzichten, ga je stappen zetten, boeken lezen, audio luisteren of films kijken die je inspireren, of misschien wel naar een therapeut (voor een stukje ondersteuning).
Lieve groetjes en geef je innerlijke kind een hele dikke knuffel.
Het is nooit te laat om naar je innerlijke kind te gaan luisteren.
Nicole Rutten
Wat als.......................
Wat als je leven zoals het NU is, precies zo zou moeten zijn.
Wat als de fouten waarvan jezelf vind dat je ze gemaakt had, nou eens geen fouten zijn.
Wat als je nu eens een andere keuze had gemaakt.
Ervan uitgaand dat je vanuit de best mogelijke intenties keuzes had gemaakt. En de ander nooit opzettelijk had willen kwetsen.
Ik had van de week een video opname van Matt Kahn gezien.
Erg inspirerend. Hij opperde dat je in je leven niets verkeerd gedaan had.
Ik heb daar ook wel eens over nagedacht, zeker over beslissingen waarvan ik later dacht, ik zou nu voor een andere weg kiezen.
Ondertussen heb ik de ervaring dat je soms bepaalde wegen in slaat om erachter te komen dat het toch niet bij je past.
Je maakt de keuze met het bewust zijn wat je op dat moment hebt. En na de ervaring is dat verandert.
Alle ervaringen in je leven maken dat jij bent wie je op dit moment bent.
Ik zie nu dat bepaalde keuzes in mijn leven me sterker en krachtiger gemaakt hebben dan ik ooit was.
Net de meest moeilijke keuzes hebben het meeste impact op je groei en persoonlijke ontwikkeling.
Dus we kunnen heel lang nadenken over wat als.................. (wat ik natuurlijk erg leuk vind om te doen)
We kunnen er heel veel verschillende invullingen aan geven. (ook erg leuk)
Als ik dan merk dat het wringt bij me of ik er maar steeds weer over na blijf denken, dan heb ik zelf nog een oordeel over de betreffende keuze.
En warempel de omgeving zal het niet laten het naar jou uit te spreken, over jou te oordelen mbt tot de betreffende keuze.
Ook als het diep in je weggemoffeld zit en je denkt dat je het helemaal geaccepteerd had, luister naar je omgeving wat ze jou er over te zeggen hebben.
Het oordeel gezegd door een ander aan jou gericht is vaak een oordeel wat je over jezelf nog hebt.
Wat ik dan doe is naar de zachtheid voor mezelf, o blijkbaar mag ik mijn keuze nog wat meer omarmen.
Ik weet tenslotte dat ik mijn best heb gedaan.
Steeds meer op jezelf gaan vertrouwen, dat het inderdaad voor mij de enige juiste keuze was.
Dat het misschien gewoonweg niet meer bij me paste.
Uiteindelijk is mijn ziel er heel erg blij mee, want ik leer iets van die keuze, of heb er meer bewustzijn door verworven.
DUS
WAT ALS.................................................Het is zoals het NU is...............................................................
Alles is goed in mijn wereld.
Ik heb niets verkeerd gedaan.
Ik ben benieuwd wat de laatste zin in jou losmaakt?
Lieve groetjes Nicole
Compassie
Compassie is een woord wat me altijd al geïnteresseerd heeft.
Ik heb me ook al regematig afgevraagd hoe je de regel, keer je vijand je andere wang toe, in je leven toe zou moeten passen.
Of je het nu uit de bijbel haalt, naar Ghandi luisterd of het uit een ander geloof haalt. Afzien van geweld, géén kwaad met kwaad vergelden, geweldloosheid, ik heb er al eens vaker over nagedacht, over hoe dan.
En vooral, je moet toch voor jezelf opkomen, tenmiste dat is een gedachte die bij mij ook wel eens naar boven komt.
En hoe vaak betrap ik mezelf erop dat als ik in de auto zit en een andere automobilist mij in gevaar brengtdat er dan een vloek bij me ontsnapt, zoiets als "eikel". Dat is echt wel iets waarop ik anders zou willen reageren. Matt Kahn gaf laatst aan (video) als je in de auto zit zegen dan iedereen die je tegen komt. Want de ander doet ook wat hij/zij kan en met het bewustzijn wat hij/zij op dat moment heeft.
Dus van de week kwam die vloek en ik meteen erachter aan, o nee sorry, bless you.
Wat er gisteren echter gebeurde. Ik zat in de auto en reed netjes met 30 km/h door een woonwijk. Het regende. Ik was erg moe. Ik keek goed rechts, links (even wat langer) en terug rechts. vooral op fietsers gefocused omdat daar een lastig fietspad ligt. Ik had een auto over het hoofd gezien, dus een beetje laat op de rem. Ik was al sorry aan het gebaren, hij deed zijn raampje open. Ik dacht oké laat ik dat ook maar doen. Hij was toch kwaad, ik kreeg de volle laag of ik mijn ogen voor niets had gekregen. Dat ik uit moest kijken. Dat ik totaal geen rekening hield met het overige verkeer. Ik was overdonderd. Hij praatte veel achter elkaar ontzettend boos. Toen was hij even stil, het enige wat ik uit kon brengen was bedankt. Hij sjeesde weg met 50 km/h(ja nog steeds dezelfde woonwijk). Ik was enorm geschrokken, ik reed ook weg en schoot vol, de tranen liepen over mijn wangen, ja dit doet het met mij. Zo voelt het NU. Ik was nog aan het bedenken of ik anders had moeten reageren, of ik het teveel over me heen liet gaan. Ik bedacht dat hij het waarschijnlijk moeilijker had dan ik, dat wat hij zei meer over hemzelf zei dan over mij. Ik dacht nog even hij komt het zelf nog wel eens tegen, nee dat is geen lieve gedachte, ik zegen hem.
Wat was het waarom ik emotioneel zo vol schoot? Ja dat deed ik heel vroeger ook als de ander niet naar mij wilde luisteren en ik per ongeluk iets niet goed had gedaan.Oké.
Nicole je hebt niets verkeerd gedaan, heb compassie met jezelf in deze situatie.
Er was blijkbaar iets in mij wa eruit mocht en deze situatie zorgde daarvoor. Mijn verdriet was eruit. Rijdend op de autoweg voelde ik me enorm opgelucht. Dankbaar voor die man, want er was wel iets uit mijn energie systeem. Compassie naar de man want ik voelde dat hij wat issues had. Oké dat is van hem.
Bedenkend hoe de wereld eruit zou zien als we elkaar allemaal met wat meer compassie zouden bejegenen.
Als we elkaar wat meer de ruimte zouden laten om fouten te mogen maken. Niet zo op elkaars nek zouden zitten, hé jij doet het fout.
Dan beginnen om dat zelf wat minder te doen. ;)
Gelukkig had ik veel compassie met mezelf gisteren en gaf ik mezelf de ruimte om het "fout" te mogen doen.
En gaf ik mezelf de ruimte om mijn kwetsbaarheid en tranen er te laten zijn.
Dit creëerde uiteindelijk zoveel ruimte, zachtheid en liefde voor mezelf.
Ik was eigenlijk wel trots op mezelf dat ik een geweldloze reactie gaf, of was het angst.............?
Weet je maakt me eigenlijk niet zoveel uit achteraf voelde alles dat het zo moest zijn geweest.
En wie weet had die man verderop in de straat wel spijt van zijn uitval.
Ik wens jullie allemaal veel compassie toe.
Lieve groetjes Nicole
ZIJN
Ooit zat ik in een relatie waarin ik me erg veel zorgen maakte. De stemmetjes in mijn hoofd hielden niet meer op.
Op een bepaald moment was het zo heftig dat ik de hulp van een therapeute vroeg.
Ik belde haar op, zittend op bed in mijn slaapkamer.
Ik weet het nog goed ik was met mijn verhaal begonnen en ze onderbrak me. Ze vroeg aan me waar ben je NU, ik weet nog dat ik dacht, ik ben nog niet uitverteld, beetje geïrriteerd, kom op zeg. Ze zei nogmaals waar ben je NU, vertel eens. Ik zei ik ben op mijn slaapkamer en sta met jou te bellen. Ze vroeg me wat zie je nu, ik zei ik kijk naar buiten uit mijn raam en zie ........
Toen vroeg ze hoe is het nu met jou? Ik merkte dat ik een stuk rustiger geworden was. Ze zei stap gewoon uit je verhaal en kom hier NU aanwezig, iedere keer als je weer in je verhaal terecht komt met je denken stap er dan uit. Dit kun jij alleen maar doen.
Ik weet nog dat ik dacht dat is wel heel erg simpel. Ik had echter wel gevoeld dat het werkte.
En dus vanaf dat moment was het toepassen, toepassen en nog eens toepassen. Weer vergeten en weer opnieuw oppakken.
Steeds meer oefenen in aanwezig ZIJN met wat er op dat moment is.
Liefst zonder mening, zonder oordeel naar jezelf.
Wat helpt jou om meer aanwezig te ZIJN?
Lieve groetjes Nicole