Over de dood............

Bij het zoeken van een titel voor deze blog voelde ik al hoe beladen het woord dood is.

Voor mij voelt het alsof de dood niet bestaat.

Ja natuurlijk, het fysieke bestaat niet meer. De aanraking, het fysieke zien, horen, ruiken en voelen van de overledene kan niet meer. En ja, als er een geliefde sterft brengt dat heel erg veel verdriet en pijn met zich mee. Is er een rouwproces waar je vroeg of laat niet aan ontkomt. Een gemis wat ontstaat en blijft. 

Maar wat nou als de spririt, de geest, dichtbij ons blijft, net zolang totdat we weer verder kunnen met ons leven? Wat nou als onze overleden dierbaren er ZIJN voor ons zodra we aan ze denken.

Ik heb gemerkt dat dit voor mij de normaalste zaak van de wereld is. Géén twijfel over mogelijk. Voor anderen kan dit anders zijn. Soms voel ik dat ze contact met me zoeken, vrijwel altijd gaat dit bij mij gepaard met kippenvel. Vaak gebeurt het zonder erbij na te denken. Dan krijg ik een bepaald gevoel en realiseer me dan dat het niets met mijzelf te maken had. Dat het een overledene was die mij iets liet voelen.
 

Het kan zijn dat ik aan mijn opa of oma denk, vanuit het niets, dan weet ik dat ze er voor me zijn. Het contact maken met mijn opa's was lastiger heb ik gemerkt. Vandaag voel ik ze, nu ik dit schrijf echter heel erg dichtbij. En ik weet dat dit te maken heeft dat ook de mannelijke energie in de wereld geheeld gaat worden. Het zijn niet alleen de vrouwen geweest die geleden hadden van de vooral mannelijke opgebouwde wereld. Zeer zeker ook de mannen, die mochten/konden namelijk hun vrouwelijke kant niet ontwikkelen. Ik ben daarom ook een voorstander om beide energiën liefdevol te omarmen. Ik zal er later nog een keer in een andere blog op terugkomen. Mijn oma's heb ik gemerkt kwamen bij me langs als er familie issue's waren. Dan voelde ik hun liefde en steun. Wat ik bij hun heel sterk gemerkt had was dat ik meer vanuit mijn hart nu verbinding met ze kan maken. Toen ze leefden was dat moeilijker, nu géén enkel probleem. En heel eerlijk dat vind ik heel erg fijn. Ook een bijzondere ervaring toen ik dat ontdekte. Er stroomt nu meer een onvoorwaardelijke liefde naar mij toe. Ze hadden beide in hun leven gedaan wat in hun mogelijkheden lag. 

Misschien willen we meer gaan leren omgaan met die "andere" wereld. Onszelf er voor openstellen. Of is onze wereld die "andere" wereld? Ik heb wel eens gedacht als er een baby'tje geboren wordt zijn wij heel erg blij en in de andere wereld missen ze die "ziel" dan even. En als er iemand hier sterft zijn ze in de "andere" wereld misschien  wel aan het feesten dat de ziel weer terug is met de nodige opgedane ervaring. Tja en wat zegt dit dan als tijd eigenlijk niet bestaat? Maar goed, dat is ook een heel ander onderwerp. Alhoewel als alles Nu plaatsvind, dan is alles nu aanwezig, dood en levend! 

Het is in ieder geval hoe wij er zelf naar kijken, welke overtuigingen en meningen hebben we erover. Hoe zijn we opgegroeid en opgevoed. Ik heb steeds meer de overtuiging en een soort van "weten" dat ik mijn familie al in meerdere levens dichtbij me heb gehad. Als dat zo is dan vinden we elkaar ook na de dood nog vaker terug. Hoe mooi is dat?

Ik heb ervaringen gehad met mensen en nog steeds, die ik nog nooit eerder in dit leven gezien had, waar ik soms enkel een naam van hoorde en vanaf het eerste moment dat ik ze zag dat ze me al zo vertrouwd waren. Zoiets van hé die ken ik, echter nog nooit eerder in dit leven had gezien. 

Ook als ik veertjes tegenkom, muzieknummers hoor, die me herinneren aan overledenen, dan weet ik dat ze dicht bij me zijn. Of als ik denk aan wat een overleden persoon gezegd zou hebben in een bepaalde situatie. Als het opbouwende woorden zijn, woorden die ervoor zorgen dat er geen enkele betrokkene schade van ondervind dan is het voor mijn gevoel zuiver. Voel wat het in je hart met je doet. Het gebeurt allemaal niet voor niets. 

Mocht je een overledene nu zo erg missen, praat tegen hem/haar, schrijf, laat het weten. Laat het dan los en op een gegeven moment zal er een boodschap komen, een bepaalde gedachte, een liedje of je ziet iemand lopen die je aan de persoon doet denken. Dan weet je dat ze je nog steeds erg na staan.

Ik geloof erin dat hun leren van wat wij nog leren hier op aarde. Ik geloof in het "spel" van contact maken en weer "laten". Het is volgens mij niet de bedoeling om ze "hier" te houden door continue met ze bezig te blijven. Natuurlijk is het heel normaal dat dit de eerste tijd zo gaat, als iemand pas overleden is. Na verloop van tijd mag het wat losser gaan. Weet dat alles in je eigen tijd en tempo gaat. Zodra je de ander kan laten, kan die zich in de "andere" wereld zich verder gaan ontwikkelen. Forceer jezelf echter niet. Wees eenvoudig weg bereid de ander steeds meer te laten en jezelf steeds meer op je eigen leven hier op aarde te focussen.

Wat ik bij mijn oma's merkte dat ik pas later contact met ze kon maken, blijkbaar toen ik er ook aan toe was. En hun zover waren. 

Dat ik deze blog nu geschreven heb, heeft te maken met het feit dat ik me bewust ben hoe "normaal" het voor mij is om over overledenen te praten en contact met ze te maken. Dat het ook heel erg fijn voor me voelt, ook al zijn het soms hele korte momenten. Dat het me van de week opgevallen is dat dit niet voor iedereen zo is. Het kan zelfs nog pijnlijk zijn omdat het rouwproces nog niet geheel afgerond is. Ja en wanneer is dat dan? Dat is voor iedereen verschillend.

Ik wil dan ook graag iedereen de boodschap meegeven:

Weet dat ze er ZIJN als wij ze nodig hebben!

Ja en aan het einde van deze blog kwam ik er dan ook nog achter dat het pasen is!
Hoe mooi is dat!!!!

Ik wens iederen een hele fijne pasen, 

Lieve groetjes Nicole